ο JD ναυαγοσωστης

Όταν ήσουν μικρός ή μικρή ήθελες να γίνεις γιατρός για να βοηθάς τον άρρωστο κόσμο. Ή ήθελες να γίνεις δικηγόρος για να βάζεις μέσα τους κακούς. Ή αστυνόμος για να δέρνεις τους κακούς που ο δικηγόρος πάει να βάλει μέσα... Τουλάχιστον έτσι έλεγες στους γονείς σου και ήσουν ένα νορμάλ ελληνόπουλο και όλα καλά.... Μετά έβλεπες παιδικά και ήθελες να είσαι ο Heman (που είχε μαζί του μια ηλίθια μεταλλαγμένη τίγρη και μια πολύ αξιόλογη γκόμενα με τετρακέφαλο σαν του Roberto Carlos, την οποία ποτέ δεν κουτούπωσε ο χαζός!) ή ήθελες να είσαι ο Superman και να νομίζεις ότι δε ξέρουμε ότι είσαι ο Κλαρκ Κεντ και ναι μεν είσαι μαλακοκάβλης αλλά άμα δεις τηλεφωνικό θάλαμο τα παίρνεις κρανίο και πετάς...

Και άλλα πολλά τεσπά με τα οποία ένιωθες λίγο έως πολύ ήρωας, ένιωθες καλά με τον εαυτό σου και πίστευες ότι οι γύρω σε θαυμάζουν.

Ε, λοιπόν εγώ ήθελα από μικρός να γίνω νταλικέρης! Ναι,ναι νταλικέρης. Γούσταρα (και ακόμη γουστάρω) τα επιβλητικά τεράστια αυτά αυτοκίνητα με τα διάφορα παράξενα σχέδια πάνω τους (παράξενα σχέδια= γκόμενες, λυσσασμένες γκόμενες, ινδιάνες γκόμενες, λοιπές γκόμενες). Είχα αφίσες και κορνίζα παρακαλώ από μια Freightliner!!! Τελικά νταλικέρης δεν έγινα (αν και πήρα το δίπλωμα για άγνωστο λόγο!) και έμεινα με τη χαρά...

Εχθές όμως είχα την ευκαιρία μου να το παίξω ήρωας! Χωρίς πολλές αναφορές όλοι πλέον ξέρουμε ότι είμαι νέος-ωραίος-γυμνασμένος και ηλίθιος! Γενικότερα είμαι η χαρά της παραλίας και άλλα τέτοια ψέμματα...

Ώρα: σχεδόν 19:00
Τόπος: παραλία (δε λέω ποιά για να μην τρέχουν εκεί οι θαυμάστριες απλώς είναι προς Βαρνάβα τίποτα άλλο)
Θύμα: αγόρι 8-10 ετών ή εγώ
Ήρωας: εγώ ή αγόρι 8-10

Καπνίζω αδιάφορα στη σχεδόν άδεια παραλία. Απόλαυση! Καθημερινή, καπάκι από δυολειά (2λεια) για μπάνιο. Συζητώ με φίλο περί ανέμων και υδάτων ενώ παράλληλα παίζουμε μπάσκετ με τα βότσαλα στο παπούτσι (εκεί είμαι πραγματικά ανίκητος!).

Γυναικεία φωνή: Βοήθειααααα!! (όταν μια φωνή είναι τρομακτική, ε είναι τρομακτική πέραν όποιας πλάκας! και η φωνή μιας μάνας για το παιδί της πάντα θα είναι!)

Φίλος:τρέξε μαλάκα! (όταν ένας φίλος είναι μαλάκας,ε είναι πάντα μαλάκας πέραν όποιας κατάστασης!)

Slow motion (οι κυρίες ήρεμα):

Πετάω μπλούζα και τρέχω προς το παιδί που (μεταξύ μας) δεν δείχνει ακριβώς να πνίγεται αλλά κλαίει δυνατά. Βουτάω (λέγε με Μιτς!) και πριν το νερό με καλύψει ακούω μια πιο υστερική φωνή που γνωρίζω(!):
-Τι πάαααθαααατεεεέ;;;;

Δε δίνω βάση και δε μπορώ άλλωστε και κολυμπώ προς το παιδί, άλλωστε εγώ είμαι ο ήρωας γαμώ το φελέκι μου! Φτάνω και του λέω να ηρεμήσει! Σαν να του είπα γάμα μου το σπίτι! Χτυπιέται,κλαίει και λέει ακατάλυπτες μαλακίες! Το σβερκώνω και πάμε προς τα έξω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Όχι μόνο δεν έχει πνιγεί αλλά δε δείχνει και κάτι παράξενο πάνω του. Όταν βγαίνω έξω (ναι φίλοι ΔΕΝ είναι σαν τις ταινίες!) από την ένταση της στιγμής διαπιστώνω ότι παρά το μικρό μέγεθος της παραλίας από αλλού μπήκα αλλού βγήκα και φυσικά κανείς κόπανος έλληνας δε βοηθά αλλά (οι 15 όλοι και όλοι που ήταν εκεί) έχουν σηκωθεί όρθιοι και κοιτούν!

Με τα πολλά και φυσικά τη βοήθεια της μάνας το παιδί, Αντωνάκης πλέον, μας λέει ότι κάτι τον τσίμπησε , ε δε ήταν και στα ρηχά, ε έκλασε λίγο πόμολα και ιδού το story! Ως ήρωας πρέπει να είσαι και πολύ έτοιμος και σε χρόνο μηδέν (και αν και είχα πάει με τη μηχανή) τσιμπάω αμμωνία σε υγρή μορφή μαζί με κάτι άλλο (με σήμα τη τσούχτρα) και τη δίνω στη μάνα. Πάλι κλάμα ο Αντωνάκης (σκάσε καλό μου και κάνεις και σα το τρίκυκλο που την έπεσε στον Λαμπράκη)...

Η μάνα ,μας κάνει τεμενάδες, αγκαλιές μας ευχαριστεί και άλλα πράγματα που μπορούν να σε κάνουν ρόμπα για μια ζώη! Επιμένει να κάνει κάτι για εμάς...Μα αυτό, μα....μα....μα...
(μα να ήσουν και 20-25 χρονάκια νεότερη κυρία μου να το συζητήσουμε το θέμα...!)

Με τα πολλά πάμε και πίνουμε έναν καφέ στην καντίνα και συζητάμε από το συμβάν μέχρι το πόσο καλός είναι ο Αντωνάκης (όταν δεν κλαίει) και γιατί χώρισε και...και...και... Ε, λοιπόν εκεί διαπιστώνω ότι ο ηλίθιος φίλος μου την στιγμή του ντεμέκ πνιγμού έτρεξε προς τη γυναίκα όχι προς το παιδί και μάλιστα είχαν και διάλογο :


-Τι πάαααθαααατεεεεέ;;;;
-Το παιδί μου, πνίγεται το παιδί μου!
-Τιιι;;;;
-Να εκεί που πάει ο άλλος!!!

Βρείτε τα εξής:

- Ποιός είναι άραγε ο ηλίθιος φίλος μου;;
- Σε ποιά παραλία ήμουν;
- Ποιός/ά με γκαντέμιασε;

(όποιος απαντήσει στη δεύτερη ερώτηση σωστά και τύχει να πάει στην παραλία να έχει το νου του γιατί με τα πολλά ξέχασα ο μαλάκας το λουκέτο του δισκόφρενου!)

Λοιπές διαπιστώσεις:

• Καμία σχέση με την τηλεόραση (κοινώς όσο baywatch και να δεις δε σε σώζει)
• Είμαι ήρεμος αλλά δε μπορώ τον Αντωνάκη να ουρλιάζει στο αυτί μου! Σκέφτηκα να του κάνω και καμιά πατητή.
• Τα κοριτσάκια όταν κλαίνε έχουν πολύ περισσότερη χάρη (ακόμη και όταν ρίχνουν κάτι κορώνες 20sec και άνω) και μετά πάνε και κουλουριάζονται στο μπαμπά τους και κοιμούνται λίγο ανήσυχα από το πολύ κλάμα!
• Έβρισα πολύ σήμερα, συγνώμη