Σώσε τη φάση ή το τομάρι σου...

OST για το κείμενο...



Υπάρχει μια κρίσιμη καμπή στη ζωή καθενός μας. Η στιγμή που διαπιστώνεις διάφορα πράγματα για τον εαυτό σου και το περιβάλλον σου. Βεβαίως εδώ πρέπει να τονίσω ότι το περιβάλλον σου είναι τελικά αυτό που προκύπτει από τις εξωτερικές πιέσεις διαφόρων (συγγενών-φίλων-γνωστών-συναδέλφων) και την δεκτικότητα ή αντίσταση που εσύ παρουσιάζεις ανά περίπτωση. Συνεπώς το περιβάλλον σου είναι πολλές φορές ετεροκαθοριζόμενο.

Όταν λοιπόν έρχονται αυτές οι στιγμές είναι πιθανό να βρεθείς σε μια εσωτερική σύγκρουση. Προσωπικά και από πάρα πολύ μικρή ηλικία είχα διαπιστώσει ότι είμαι ένα πολύ κοινωνικό παιδί/έφηβος/άνδρας με σαφέστατη κλίση στην τεχνολογία και την επικοινωνία (η κούνια έγερνε προς το έπιπλο του Η/Υ). Με τα χρόνια "εκμεταλλεύτηκα" κάθε τι που μου είχε δώσει αυτή η εμπειρία. Ενθουσιασμένος αρχικά για τη δουλειά μου, το στησιμό μου, τη ζωή μου γενικότερα...

Την προηγούμενη εβδομάδα ήρθε και πάλι μια τέτοια στιγμή, κρίσιμη. Διαπίστωσα ότι στον εργασιακό (και ευτυχώς μόνο εκεί) χώρο μου άλλη μια αλλαγή έφερνε τα πάνω-κάτω. Είναι η 4η φορά σε 6 χρόνια. Είναι άλλο ένα κλειστό 15μηνο που έρχεται να αλλάξει. Σε βαθύτερη ανάλυση είδα ότι οι γνώσεις και οι εμπειρίες μου έπρεπε να επιστρατευτούν και το έκαναν. Το έκαναν μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Έλυσαν το πρόβλημα, βόλεψαν καταστάσεις, έσωσαν την εστία και άλλα τέτοια.

Όσο όλα αυτά "έτρεχαν" και εγώ έτρεχα πίσω από τη ζωή μου. Έτρεχα να προλάβω τη γαμημένη συνήθεια του να είμαι εκεί για να βοηθήσω, του να είμαι εκεί, επικοινωνιακός όσο ποτέ, για να οργανώσω/λύσω/πηδήξω ότι και όποιον δε μπορέσει να δεχθεί την αλλαγή και χαλάσει τη δουλειά μας.

Μετά ήρεμος, γύρισα σπίτι μου για να περάσω ένα ήσυχο ΣΚ. Ωραία!
Όσο χαλάρωνα και δε χρειαζόταν να μιλάω σε κανέναν ή καλύτερα δε χρειαζόταν να μιλάω με κάποιο τρόπο σε κάποιο μαλάκα που ήθελε ή δεν ήθελε κάτι, διαπίστωνα ότι όλο αυτό το διάστημα έκανα μια μεγάλη παπαριά. Σκότωνα τις δυνάμεις μου στο βομώ της ΑΕ, στα συμβολαία της... Ένιωσα όπως το λάδι της μηχανής, απαραίτητο αλλά αναλώσιμο και μάλιστα σύντομα. Το λάδι στη μηχανή το αλλάζεις ανά 7500 ή 15000 χιλιόμετρα. Αν θες το αφήνεις όμως και άλλο. Τότε η μηχανή δε δουλεύει τόσο καλά και το λάδι γίνεται όλο και πιο σκατένιο. Έτσι και η ψυχή μου...

Ευτυχώς ακόμη δε νιώθω να έχω χάσει κομμάτι του εαυτού μου, δε θέλω να γίνω ούτε πιο ζόρικος, ούτε πιο αδίστακτος. Ξέρω ότι και αυτό θα περάσει αλλά κάποια στιγμή πρέπει να γίνει και κάποια αλλαγή... και αυτή η στιγμή πλησιάζει!

*όταν κάτι σε έχει πειράξει και ακούς κανά τέτοιο τραγούδι δε θες να περάσεις μέσα από τοίχους; δε θες να τσακίσεις μερικούς;

Καλή εβδομάδα!