Καταδίωξη

Όλοι (εμείς οι παράφρονες) έχουμε κάτι ή κάποια πράγματα να μας καταδιώκουν, να μας στοιχειώνουν... Ας μη το δούμε αρνητικά, δεν είναι υποχρεωτικό. Εγώ τουλάχιστον δεν το βλέπω αρνητικά!

Εδώ λοιπόν μιλάμε για όλα αυτά που είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μας, του εαυτού μας. Η δύναμη αυτής της ακούσιας συνήθειας (;) είναι αμέτρητη! Ένας ατέρμων άξονας που η περιστροφή του πυροδοτείται όποτε το επιθυμεί, χώρις κρίση, λογική ή ακόμη και συναίσθημα.

Προσωπικά καταδιώκομαι από μερικά πράγματα και αυτό δε ξέρω αν είναι καλό...!

Για να απαντήσω λοιπόν σε ερωτήσεις φίλων όπως:
-Τελικά πόσο βλαμμένος είσαι; (θεωρώ ότι το βλαμμένος εκ της βλάβης δεν είναι υποτιμητικό!)
-Πότε θα συνέλθεις;
-Υπάρχει ελπίδα; (υπάρχει και είναι γειτόνισσά μου!)
-Γιατί βρε αγόρι μου;

Ξεκινώ.
---Πάντα στο κεφάλι μου (και δε λέω μυαλό γιατί δε ξέρω αν έχει μείνει καθόλου) υπάρχει μουσική. ΠΑΝΤΑ! Τώρα γράφω και "ακούω" το Hallowed Be Thy Name. Χωρίς να ξέρω γιατί ή πως; Μελωδίες γνωστές ή δικές μου, μουσικές, φωνές γνώριμες και όχι. Η καταδίωξη αυτή δεν τελειώνει ποτέ. Δύο (2) - τρεις φορές σταμάτησε η μουσική στο κεφάλι μου και ένιωσα κενός, χωρίς ψυχή. Ήταν πολύ δύσκολες στιγμές και δε θέλω καν να τις θυμάμαι. Ακόμη και στον ύπνο μου ακούω μουσική. Δε θυμάμαι σχεδόν ποτέ όνειρο, γιατί μάλλον δε βλέπω, αλλά θυμάμαι τι άκουγα και το βάζω να το ακούσω με το πρωινό... Υπάρχουν ορισμένα κομμάτια που κάθε μέρα είναι στο μυαλό μου... Ακόυστε:


*Για όσους δεν κατάλαβαν είναι το Φάντασμα της Όπερας!!! Μαζέψτε λεφτά και αγοράστε μου για δώρο το πετάλι αυτό (jet phazer)


*Ας είναι καλά ο πατέρας μου, ακούω αυτό το δίσκο και το Master Of Reality από δύο (2) ετών συνέχεια!


*Ο συγχωρεμένος ήταν ο μόνος που μέτραγε από Metallica


*Και φυσικά η μεγάλη μουσική αδυναμία μου... Judas Priest! Στην πιο καμουφλαρισμένη metal φωνή του Rob Halford, ποτέ ,κανείς δε θα τον φθάσει.-



---Πάντα τσεκάρω δύο (2) ρολόγια αν δείχνουν την ίδια ώρα. Πόση διαφορά έχουν και γιατί (δεν έχω απάντηση όμως) ;

---Πάντα βγάζω το άθροισμα της πινακίδας του αυτοκινήτου που ακολουθώ ή με ακολουθεί ή και των δύο (2).

Είναι λίγα τελικά! Ε, δεν είναι;;;